„Chudość nie jest piękna”

Francuską modelkę Isabell Caro zobaczył cały świat, kiedy półtora roku temu jej nagie, wychudzone ciało pokazano na plakatach. - Gdy patrzę w lustro, mój szkielet mnie przeraża.

Dziś Isabelle Caro waży 41 kilo przy 165 cm wzrostu. W wywiadzie dla „Dziennika” mówi, że zdrowieje, bo zaczyna czuć, jak smakują różne potrawy i marzy o tym, by mieć kiedyś dziecko. Modelka opowiada, że u podstaw anoreksji jest zawsze problem w rodzinie.

- Moja mama po rozwodzie z ojcem zapragnęła, abym na zawsze została jej małą córeczką. Chciała mieć dziecko, którym mogłaby się opiekować. Była przekonana, że na świeżym powietrzu dzieci szybciej rosną i dlatego nie pozwalała mi wychodzić z domu. Nawet szkołę skończyłam korespondencyjnie. Ale prawdziwe problemy zaczęły się, gdy miałam 13 lat. Podczas kontroli u lekarza okazało się, że ważę 39 kg przy wzroście ponad 160 cm. I wtedy mama powiedziała, że jestem za gruba i powinnam trochę schudnąć. Poprosiłam, by kupiła mi wagę, i zaczęłam drobiazgowo liczyć kalorie. Najpierw zrezygnowałam z mięsa, jadłam tylko warzywa. Wpadałam w panikę, gdy przytyłam choćby kilka dekagramów. A później doszło do tego, że nie jadłam wcale albo wypijałam szklankę mleka. Czasem przegryzałam kawałek czekolady.

Ona naprawdę nie chciała, żebym urosła. (...) Nie pozwoliła mi chodzić do psychologa, bo kiedyś zasugerował, że powinnam ograniczyć kontakty z nią. A ja nie buntowałam się z obawy, że ją zawiodę. Że jest ze mną naprawdę źle, zorientowałam się dopiero wtedy, gdy odwieziono mnie do szpitala, bo ważyłam 25 kilo. Zapadłam w śpiączkę. Słyszałam głosy lekarzy, mówiących, że nie wolno mi spać. Kiedy się obudziłam, zaczęłam krzyczeć, że chcę żyć. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że jeśli nie rozstanę się z matką, to umrę.

Caro opowiada głośno o swojej chorobie, bo chce tym ludziom pomóc.

- Powtarzam, że to śmiertelna choroba i że młody człowiek sam sobie z nią nie poradzi. Radzę więc chorym, by prosili o pomoc lekarzy. (...) I ciągle ostrzegam: chudość nie jest piękna. Dlatego napisałam książkę opowiadającą o moich przeżyciach: „Mała dziewczynka, która nie chciała przytyć”.


MaRo/Dz