Święto Podwyższenia Krzyża

Krzyż ma długą historię. Już w czasach przed Chrystusem, a także w pozachrześcijańskich kulturach, symbolika krzyża była trwale ugruntowana.

U najstarszych ludów był znakiem astronomicznym. Oznaczał słońce lub strony świata. Spotykany u ludów azjatyckich i pierwotnych Germanów był symbolem cyklu rocznego oraz zdrowia i życia. U Celtów czteroramienny krzyż wpisany w koło symbolizował światło i słońce. W Irlandii spotyka się kamienne krzyże, o których trudno powiedzieć czy są celtyckie, czy chrześcijańskie. U chrześcijan znaczenie tego znaku narzucało się samo przez się. Krzyż łączy belkę pionową z poziomą, co odczytywali oni także jako znak szukania przez człowieka związku z Bogiem i ludźmi, jako znak wskazujący na kierunek życia: ku Bogu i ku człowiekowi.

Krzyż chrześcijański jest podstawowym znakiem wiary uświęconym przez śmierć Chrystusa. Jest świętym znakiem odkupienia. Nie jest wyłącznie symbolem cierpień Chrystusa, ale przede wszystkim mówi o zbawczym połączeniu nieba z ziemią. Greccy Ojcowie Kościoła widzieli w krzyżu symbol Chrystusa, który ramionami rozpiętymi na drzewie męki, z miłością obejmuje cały wszechświat, jego wysokość i głębokość, szerokość i długość. Chrystus przenika swoim bóstwem wszechświat i harmonijnie łączy Stwórcę i stworzenie.

Święto Podwyższenia Krzyża, które obchodzimy w dniu 14 września kieruje uwagę na krzyże ustawione w licznych miejscach ziemi, pomaga je odkryć w życiu ludzi doświadczonych cierpieniem i trudami życia. Wzywa do przyjścia im z pomocą kierując uwagę na stację, w której Cyrenejczyk dźwigał ciężar krzyża razem ze Zbawicielem. Głosi nie tylko zbawczą śmierć Chrystusa, ale także Jego i ludzi zmartwychwstanie.

Ks. Andrzej Rojewski