Chcą ich upamiętnić. Proszą o pomoc

Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej zwraca się z apelem do mieszkańców powiatu przasnyskiego o datki na ufundowanie tablicy pamiątkowej, poświęconej Żołnierzom Wojska Polskiego, Synom Ziemi Przasnyskiej, odznaczonym Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za bohaterstwo w Wojnie Bolszewickiej.

Datki prosimy wpłacać na konto TPZP (06-300 Przasnysz ul. Joselewicza 10): 48 8924 0007 0000 1081 2001 0001

Oto osoby, które chcemy upamiętnić:
1. Adam Bartosiewicz
Urodził się w 1900 r. w Rostkowie, był synem Franciszka i Marii z Krzykowskich. Uczył się w Gimnazjum im. Piotra Skargi w Pułtusku. Był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Był jednym z organizatorów struktur POW na terenie powiatu przasnyskiego. Na początku 1919 r. zaciągnął się do wojska i rozpoczął służbę w 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich. Z pułkiem tym przeszedł szlak bojowy kampanii wojennej 1919–1920. Za bohaterskie czyny w trakcie działań wojennych został odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (Dekret Wodza Naczelnego z 30 czerwca 1921 r.). Po szkoleniu w Oficerskiej Szkole Kawalerii w Grudziądzu otrzymał szlify oficerskie i stopień podporucznika. W 1927 r. został awansowany do stopnia porucznika, a w 1935 r. do stopnia kapitana. W 1937 r. został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i został dowódcą szwadronu kawalerii KOP Rokitno. W 1939 r. objął dowódcą 4 szwadronu 1 pułku kawalerii KOP. Brał udział w walkach z Niemcami nad Wartą. W dniu 5 września 1939 r. został ciężko ranny w Zygmuntowie. Za bohaterstwo w walce został odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Jako ranny został przewieziony do szpitala w Łodzi. Następnie ewakuowano go do Sarn. Po zajęciu tego miasta przez wojska sowieckie został w nocy z 21/22 września 1939 r. aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. W 1940 r. został zamordowany w Charkowie. Jego doczesne szczątki spoczywają na cmentarzu w Piatichatkach.

2. Ryszard Białoszewski
Urodził się w 1903 r. w Warszawie. Był synem Stanisława i Julianny z Malinowskich. Ukończył szkołę powszechną w 1917 r. Od 1919 r. pracował w Starostwie Powiatowym w Przasnyszu jako kancelista. Był członkiem Związku Harcertwa Polskiego. W 1929 r, wstąpił ochotniczą do Wojska Polskiego. Rozpoczął służbę w 205 ochotniczym Pułku Piechoty w składzie Dywizji Ochotniczej. Za bohaterstwo w walce, a zwłaszcza za poderwanie kompanii pod silnym ogniem bolszewików do kontrataku został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W okresie międzywojennym pracował jako instruktor w Związku Strzeleckim, a następnie od 1928 r. na kolei. Pracy w PKP pozostał wierny do przejścia na emeryturę. Zmarł 26 lipca 1966 r. w Warszawie.

3. Andrzej Bieńkowski
Urodził się w 1891 r. w Przasnyszu. Był synem Feliksa i Katarzyny z Niksów. Od 1912 r. służył w armii rosyjskiej. Od 1917 r. w I Korpusie Polskim. W 1918 r. rozpoczął służbę w III batalionie 9 Pułku Piechoty Legionów. Brał udział w walkach z Ukraińcami i wojnie bolszewickiej w stopniu sierżanta sztabowego. Odznaczył się przytomnością umysłu i odwagą podczas nocnego wypadu w dniu z 2 na 3 grudnia 1919 r. w walkach nad Dźwiną pod Nowoaleksandrowskiem. Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W okresie międzywojennym prowadził rodzinne gospodarstwo rolne. Udzielał się społecznie w Związku POW. W 1839 r. brał udział w obronie Warszawy. W okresie okupacji niemieckiej był członkiem ZWZ-AK. Pełnił funkcje Komendanta Obwodu Przasnysz należącego do Inspektoratu Przasnysz. W grudniu 1944 r. został aresztowany przez Gestapo i osadzony w Obozie w Działdowie (KL Soldau). Szczęśliwie przeżył pobyt w obozie i powrócił do Przasnysza. Swój order Virtuti Militari złożył jako wotum ofiarne przed Obrazem Matki Boskiej Przasnyskiej w Kościele OO. Pasjonistów w Przasnyszu. Zmarł w 1964 r.

4. Władysław Dzieliński
Urodził się w 1899 r. w Wiktorowie gm. Krzynowłoga Mała. W 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego i rozpoczął służbę w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. Brał udział w walkach polsko-ukraińskich w 1919 r. i wojnie bolszewickiej w 1920 r. w stopniu plutonowego. Za bohaterstwo w walce został odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych i Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W okresie międzywojennym był żołnierzem zawodowym. Służył w stopniu starszego wachmistrza w 2 szwadronie szkolnym 14 pułku Ułanów. Wziął udział w wojnie obronnej w 193 9 r. jako szef szwadronu ciężkich karabinów maszynowych 14 Pułku Ułanów. Przeszedł cały szlak bojowy od Wielkopolski do Warszawy. W okresie okupacji był członkiem Armii Krajowej. W 1945 r. został zmobilizowany i wcielony do Ludowego Wojska Polskiego. Służył w nim w stopniu porucznika do 1948 r. kiedy to został przeniesiony do rezerwy. Po wojnie udzielał się w związkach kombatanckich. Zmarł w 1985 r.

5. Stanisław Królicki
Urodził się w 1893 r. w Kętach. Tam też ukończył szkołę realna i Seminarium Nauczycielskie. Przed 1914 r. był członkiem Związku Strzeleckiego. W którym ukończył szkołę podoficerską. Od sierpnia 1914 r. służył w Kompani Kadrowej, a następnie w 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich. W marcu 1917 r. był słuchaczem kawaleryjskiego kursu ułanów przy 1 Pułku Ułanów w Ostrołęce. W okresie kryzysu przysięgowego został internowany w Szczypiornie, a następnie jako obywatel austriacki wcielony do jej Armii. Ukończył w niej szkołę oficerską i został skierowany na front włoski. Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego i rozpoczął służbę w 11 Pułku Ułanów. Wziął udział w jego szeregach w walkach w 1919 r. i wojnie bolszewickiej 1920 r. Za bohaterstwo w walkach po raz pierwszy został odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po zakończeni wojny służył w stopniu rotmistrza na stanowisku dowódcy szwadronu 11 Pułku Ułanów w Przasnyszu. W 1923 r. jego szwadron witał w Przasnyszu Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego. W Przasnyszu służył do 1927 r., kiedy to został przeniesiony do 19 Pułku Ułanów w Ostrogu i awansowany do stopnia majora. W 1929 r. roku został przeniesiony do 17 Pułku w Lesznie. W 1933 r. ukończył kurs dowódców pułków kawalerii w Grudziądzu i awansowany do stopnia podpułkownika. W 1939 r. został awansowany do stopnia pułkownika i objął dowództwo 7 Pułku Strzelców Konnych w Biedrusku. Na jego czele w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii uczestniczył w kampanii wrześniowej. W czasie walk został ciężko ranny dnia 17 września pod Zamościem Kampinowskim. Zmarł w Modlinie 28 września 1939 r.

6. Kazimierz Szrejter
Urodził się w 1899 r. w Przasnyszu. Był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Przasnyszu. Jako dowódca 3 Drużyny wziął udział w rozbrajaniu Niemców w Przasnyszu. W listopadzie 1918 r. wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego do nowo organizowanego pułku piechoty w Ciechanowie. W dniu 15 grudnia 1918 r. żołnierze złożyli ślubowanie i zostali skierowani na front małopolski. Wraz z nimi Kazimierz Szrejter. Przeszedł wraz z swoją jednostką cały szlak bojowy wojny o granicę 1919 r. i wojny bolszewickiej w 1920 r. Za bohaterstwo okazane w walkach został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W okresie między wojennym służył jako żołnierz zawodowy w 32 Pułku Piechoty w stopniu sierżanta. Pułk stacjonował w twierdzy Modlin. W 1935 r. przeszedł ze względu na stan zdrowia w stan spoczynku w stopniu starszego sierżanta. Osiadł na stałe w Płocku i rozpoczął pracę na kolei przy konserwacji linii kolejowych. W czasie okupacji niemieckiej w latach II wojny światowej został członkiem ZWZ-AK. Nosił pseudonim „Kasztan”. Został aresztowany przez gestapo 28 marca 1942 r. Został rozstrzelany w grupie 13 Polaków w Bodzanowie 18 września 1942 r.

7. Faustyn Zdrojewski
Urodził się w 1903 r. w Karwaczu. Był synem Aleksandra i Wiktorii z Budnych. Jego rodzice kupili i prowadzili gospodarstwo rolne w miejscowości Wygoda pod Przasnyszem, wychowując sześcioro dzieci. Faustyn w 1920 r., jeszcze jako nieletni, zaciągnął się ochotniczo do Wojska Polskiego. Ponieważ potrafił dobrze jeździć konno, został wcielony do kawalerii. Ostatecznie został wcielony do 13 Pułku Ułanów Wileńskich i wziął udział w walkach prowadzonych przez ten pułk. Za bohaterstwo w walce został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po zawarciu pokoju ryskiego z Rosją Sowiecką brał udział wraz z swoim pułkiem w wytyczaniu wschodniej granicy Polski. Ostatecznie został przeniesiony do rezerwy w stopniu sierżanta. Po wyjściu do cywila pozostał na Wileńszczyźnie. Tam zawarł związek małżeński i prowadził gospodarstwo rolne należące do jego żony. Po zajęciu Litwy przez wojska ZSRR w 1940 r. został ostrzeżony o grożącym mu aresztowaniu i rozpoczął ukrywanie się przed wywózką na Syberię. W okresie okupacji należał do Armii Krajowej. Po zakończeniu II wojny światowej został aresztowany przez NKWD i skazany na 7 lat pracy przymusowej w Łagrze. W 1955 r. repatriował się do Polski. Zmarł w 1974 r.

Prezes
Piotr Kaszubowski

Wiceprezes
Waldemar Krzyżewski

(Rada Dziedzictwa Regionalnego)